SOPK formaður Peter Mihók: Við megum ekki bíða eftir breytingum, það verður betra að ögra þeim (kórónavírus II)

Það eru sex langar vikur síðan greinin mín um kransæðavírus - bæði bið og leit. Bíð eftir því sem gerist næst þegar allt lýkur. Leitað er að farsælum en einnig misheppnuðum lausnum á aðstæðum á sviði heilsu og verndar mannlífs, en einnig heilsu og framtíð atvinnulífsins, sem mun þurfa að leggja til fjármagn til bata samfélagsins nú og eftir lok heimsfaraldursins. . Á þessu tímabili dreifðist sjúkdómurinn nánast um alla meginland Evrópu, dreifðist verulega á kraftmikinn hátt til Norður-Ameríku undirheimsins og náði sannarlega alþjóðlegri vídd með mikilli hættu á að hafa áhrif á Afríku og önnur lönd í Suðaustur-Asíu. Þetta er líka tegund hnattvæðingar, en við getum ekki varið okkur á heimsvísu. Á þessu tímabili kom sá harði sannleikur í ljós að fjölþjóðlegir hópar, hvort sem þeir voru samþættir, pólitískir eða efnahagslegir, gátu ekki tekist á við kreppuástand á áhrifaríkan hátt auk aumkunarverðra áskorana. Okkur finnst þeir allt í einu vera of margir en raunverulegu lausnirnar eru eftir hjá einstaklingnum, fjölskyldunni, fyrirtækinu og ríkinu.

Út frá þessum einföldu rökstuðningi, en raunsærri byggð á veruleika nútímans, kemur ein mikilvæg niðurstaða, en það er þörfin á breytingum. Að lokum ollu allir svipaðir sögulegir atburðir síðari breytingu. Þessi breyting var á vettvangi einstaklinga og endurspeglaðist alltaf í hugarfarsbreytingu, sem enn í dag birtist aðallega í ótta við eitthvað sem frá sjónarhóli nútímans er ekki hægt að komast undan. Breyting á einstaklingsbundinni hegðun jafnt sem sameiginlegri hegðun hlýtur að leiða til þess að hætt er við lífshætti sem hugsar ekki um framtíðina. Við borgum stóran skatt fyrir að upphefja takmarkalausa neyslu í guðdóm sem við erum fús til að tilbiðja ekki aðeins heldur líka að lúta. Með lífsháttum okkar sviptum við afkomendur okkar framtíðinni. Við megum ekki búast við að breytingar komi af sjálfu sér, sem gerist hvort sem er. Við verðum ekki aðeins að búa okkur undir breytingar, heldur munu hinir viturustu koma þeim í framkvæmd. Breytingin sem af þessu hlýst er þó aðallega viðbrögð við óafturkræfum merkjum um félagslegt og pólitískt líf, sem og breytingu á hugmyndafræði efnahagslegra ferla.

En við verðum að hefja breytingar á eigin spýtur, með því að endurmeta persónulegar áherslur okkar, samband okkar við umhverfi okkar og fjölskyldu, umhverfið eða eigið land. Landið, með réttu - við skynjum ríkið, þegar við höfum það gott, frekar neikvætt en jákvætt. Margir hrópa að ríkið eigi að vera lægstur, sérstaklega hvað varðar efnahagsþróun og félagslega ferla. Hins vegar uppgötvum við skyndilega ríkið sem eina frelsarann ​​ef brotið er á stöðluðum skilyrðum, og þetta ástand er einnig táknað með núverandi heimsfaraldri. Við krefjumst þess strax að ríkið axli ábyrgð sína fyrir okkur öll, hvar sem það finnur auðlindirnar. Sem eitthvað ímyndað getur ríkið skuldsett sig, á endanum orðið gjaldþrota án þess að angra neinn. Hins vegar er ríkið alls ekki eitthvað ímyndað. Á sínum tíma sagði hinn frægi franski konungur Lúðvík XIV vængjaða setninguna „Ríkið er ég“. Á upplýsingatímanum var þessari yfirlýsingu breytt í borgaralegt form, þar sem sérhver borgari, þar á meðal "borgari konungs" var ríki. Þegar allir, ég, þú og allir aðrir átta sig á því að „ríkið er ég“, ganga þeir í gegnum mikla breytingu á eigin hugsun, því eitthvað sem hefur verið ímyndað hingað til er mjög persónulegt og hefur áhrif á hvert og eitt okkar. Því þá skulda ég það ekki ríkinu heldur sjálfum mér, ég ræni sjálfan mig og blekk sjálfan mig. Þá skynja ég borgaraleg frelsi ekki sem eitthvað sem þjónar mér bara óháð öðrum, heldur sem tæki til eigin ábyrgðar og sköpunar og betri hegðunar samfélagsins. Við skulum því tileinka okkur ritgerðina „Ég er ríkið“ í okkar eigin lífi og beita henni bæði á góðum og slæmum tímum. Ef við stjórnum þessu munum við gera mikla breytingu sem mun hafa áhrif ekki aðeins á okkur sjálf, heldur einnig í víðara félagslegu, pólitísku og efnahagslegu samhengi.

Að hjálpa fyrirtækjum í þessari meira en erfiðu stöðu er líka vinsælt umræðuefni þessa dagana. Við erum að endurmóta illa skilgreint ferli. Þetta snýst um að hjálpa samfélaginu í heild, ekki einstökum fyrirtækjum, því, og við verðum öll að vera meðvituð um það, atvinnustarfsemi í markaðshagkerfi, einkum einkageirinn, er eina uppspretta efnis og fjármagns fyrir alla. öðrum sviðum lífsins. Án þessara úrræða verður ekkert fjármagn til heilbrigðis, menntamála, félagsmála, menningar, vísinda og rannsókna eða utanríkismála. Stuðningur við atvinnustarfsemi í dag fjármagnar ekki aðeins núverandi afkomu heldur einnig virðulegt líf alls samfélagsins í framtíðinni. Þetta er annað svið óumflýjanlegra breytinga í hugsun okkar. En á sama tíma verður einkageirinn í heild sinni að sýna meiri samfélagslega ábyrgð á slæmum tímum, en þó sérstaklega á góðæristímum.

Breytingin sem núverandi heimsfaraldur hefur í för með sér mun vissulega koma fram í breytingunni á efnahagslegri uppbyggingu. Við slíkar aðstæður hverfa mörg fyrirtæki og viðskipti. Mörg viðskiptatákn eru að missa vegsemd sína bæði á landsvísu og á heimsvísu, og nýir leikmenn eru skipt út fyrir þær, með nýjum árangursríkum verkefnum sem eru að breyta efnahagslegri uppbyggingu landsins eða alþjóðlegu hagkerfi. Þetta á líka alveg við um Slóvakíu. Jafnvel núverandi andlit hagkerfis okkar er ófært um að bregðast við vísinda- og iðnaðaráskorunum heimsins. Við getum heldur ekki haft metnað til að viðhalda núverandi uppbyggingu atvinnulífsins í framtíðinni. Þannig að endurræsing okkar eftir vírus verður líka að vera byrjun á því að breyta uppbyggingu hagkerfisins með skýrt skilgreindan metnað til að þróa samkeppnishæfni okkar, hvort sem er innan ESB eða í alþjóðlegum samskiptum. Ef við gerum ekki þessa breytingu núna, þá verður það of seint. Þar að auki höfum við mikla möguleika á að skilgreina okkar eigin stefnu og framtíðarlíf okkar, gera okkur grein fyrir því að „ríkið er ég.“

Aðeins plágan og tilheyrandi heimsfaraldur, sem stóð í meira en tvær aldir, er sambærilegur við núverandi heimsfaraldur. Helsta breytingin var umskiptin frá miðöldum til endurreisnartímans og síðan til upplýsingatímans. Þetta þýddi mikla endurfæðingu einstaklinga, samfélaga og landa. Það sem það mun þýða fyrir okkur öll er núverandi COVID-19. Sem betur fer er ekki hægt að bera fyrra tímabilið saman við miðaldir. Við höfum almennt viðurkennt vaxtarskeið og einnig bætt lífskjör. Á sama tíma höfum við hins vegar tímabil hnattvæðingar án reglna, tímabil félagslegrar pólunar til mjög þröngrar stéttar ofurríkra og annarra, tímabil hægfara upplausnar millistétta. Það var líka tímabil niðurbrots á mannlegum samskiptum eða gildisflokkum. Vöxtur einstaklingsauða nokkurra einstaklinga er langt umfram tiltækar auðlindir nokkurra landa og mikil samþjöppun fjármagns leysir kerfið sem skapaði það upp. Markaðshagkerfið hefur smám saman breyst í hagkerfi einokunar sem stjórna lykilsviðum efnahagsstarfsemi í heiminum.

Þetta eru svæðin sem þarf að breyta. Ef við getum hannað það á þennan hátt mun heita kransæðaveirupillan líka hafa sínar jákvæðu hliðar. Ef ekki þá færumst við enn nær nauðsynlegu félagslegu og efnahagslegu hruni. Ég hef alltaf dáðst að endurreisnartímanum, vegna þess að hún leiddi til gríðarlegrar þróunar á andlegum, vísindalegum og listrænum gildum og undirbjó þannig upphafið fyrir nýjan skilning á heiminum. Ég tel að við búum enn við slíka endurreisn í dag, við þurfum bara að átta okkur á því rétt og átta okkur á því að „ríkið er ég“.

Peter Mihók
SOPK forseti.

---