Ocet Noira z Château Rúbaň

Odmiana Noria należy do stosunkowo młodych nowych arystokratów. Została wyhodowana 1974 na Słowacji przez A. Foltána w Stacji Badawczej Winorośli i Wina w Veľky Krtíš. Powstała ze skrzyżowania czerwonych odmian Ezerjó i Tramín. Zaletą tak uzyskanej winorośli są wymagania dotyczące jej uprawy. Jej ojczyzną jest Słowacja z jej typowymi warunkami klimatycznymi. Dlatego Noria jest idealną odmianą, z której możemy być dumni.

Może się wydawać, że rok 1974 to było bardzo dawno temu, ale w hodowli tak nie jest. Cały proces, od pierwszych sadzonek do weryfikacji wina w trwa 30 lat lub dłużej. Dlatego Noria została zarejestrowana dopiero w 2002 roku. Cierpliwość w tym przypadku się opłaciła i dziś cieszymy się łykami pełnymi polnych kwiatów, świeżych owoców cytrusowych, zwłaszcza grejpfruta i brzoskwiń z winnicy.

W Château Rúbaň jeszcze bardziej rozwinęliśmy wyjątkowe właściwości tej odmiany. Jako pierwsi wprowadzamy połączenie słowackiej odmiany ze sprawdzoną metodą tworzenia wina musującego. Połączyliśmy jego największe atuty z technologią i tak narodziła się Sekt Noria. Bąbelki dodały urody Norii i rozwinęły już doskonały smak. Stworzony z myślą o doskonałości, podkreśla chwile świętowania i radości, wzruszające przemówienia, chwile szczerych spojrzeń.

Skąd się biorą bąbelki w winie i jaka jest ich historia?
Opisanie i udowodnienie historycznie dokładnego pochodzenia wina musującego jest prawie niemożliwe Obecnie. Istnieje kilka twierdzeń na temat jego pochodzenia i zawsze zależy to od metody, którą zdecydujemy się uznać za poprzedniczkę dzisiejszej produkcji. Pierwsza metoda produkcji wina musującego znana jest od 1544 roku, stosowano ją we Francji pod nazwą „méthode wiejskie”. Jego zasada polegała na przerywanej fermentacji moszczu połączonej z usuwaniem drożdży. Moszcz częściowo sfermentowany z zawartością został zabutelkowany, gdzie zakończył fermentację. Pozostałe drożdże usunięto przez dekantację (stopniowe wylewanie płynu z osadu).

Około 1660 roku zaczęto stosować produkcję metodą wtórnej fermentacji. Dane dotyczące tej produkcji znacznie się od siebie różnią. Znane są twierdzenia, że te wina musujące pochodzą z Anglii, ale także z regionu Szampanii we Francji. Niektórzy autorzy przytaczają nawet pogłoskę, według której książę Bredford zamówił dostawę wina z Szampanii, podczas gdy przez pomyłkę zabutelkowano młode, niesfermentowane wino, które sfermentowało podczas podróży do Anglii, a po otwarciu książę cieszył się pierwszym winem musującym w jego piwnica.

Ostatnia legenda o pochodzeniu wina musującego jest jedną z najbardziej znanych. Opowiada o mnichu benedyktyńskim, który butelkował wino z doskonałego rocznika, zawierające mniejszą ilość niesfermentowanego cukru. Nawet po napełnieniu beczek pozostała mu jeszcze pewna ilość wina. Nie chciał mieszać tego doskonałego wina z innymi odmianami, więc zdecydował się je zabutelkować. Podczas późniejszej inspekcji stwierdził, że większość butelek była pusta. Korki leżały porozrzucane po podłodze. Korek jednego z ostatnich win wyleciał z hałasem iz butelki zaczął lać się musujący sok. Wino zaskoczyło go swoją świeżością. Postanowił przywiązać sznurkiem korki do pozostałych butelek. Na na podstawie tego doświadczenia mnich wymyślił procedurę, która stopniowo rozprzestrzeniła się w całym regionie Szampanii. Mnich ten nazywał się Dom Pérignon.

Źródło: VOLDŘICH,R. Technologia win musujących. 1. wydanie Praga: SNTL, 1984. 238 s.